Waar blijft de tijd??

Dit jaar wordt Daanje 39 jaar, En vandaag op deze koude dag in januari staat Daantje onderaan in de Spilstraat te Maastricht. Naar de markt te kijken. En het enigste wat er aan de markt veranderd in al die jaren is dat het een keer opnieuw bestraat is. en dat er geen auto's meer mogen parkeren. Maar verder is er weinig aan het plein veranderd. Het ziet er nagenoeg hetzelfde uit als toen ik klein was. De Markt en alle gebouwen erom heen zijn rijksmonumenten. Dus het plein ziet er al honderden jaren ongeveer er al zo uit.

Maar het leven zelf veranderd continu. Van alle plekken waar je als kind regelmatig kwam heb je nu niks meer verloren. Banholt is z'n plek. De ouders van mijn vader liggen daar begraven. Zij woonde ruim 30 jaar van hun leven in een zelfgebouwd huis in Banholt. Persoonlijk vond ik het meer een bunker. Soms bezoek ik nog wel eens het graf mijn grootouders. Banholt het dorp ligt in het heuvelland in de gemeente Margraten hun huis stond 177 meter boven de zeespiegel. Daantje was daaruit een keer naar Maastricht gefietst dat op 62 meter hoogte ligt. Naar Maastricht toe ging vrij vlug. Maar van Maastricht terug naar Banholt viel toch tegen. Aantal Kilometers vooruit waren noch wel te over zien. Maar dat hoogte verschil van 115 meter is mij niet in de koude kleren gaan zitten. Vooral de Banholtergrubbe bleek falsch plat te zijn. Op de achterbank in de auto van mijn ouders leekt het vlak maar in werkelijkheid liep het omhoog. Opa had mij hiervoor ook gewaarschuwd. Want hij zei: Elke meter heuvel die je af fietst zul je terug omhoog moeten trappen om weer thuis te komen. Nu ik 30 jaar later de Banholtergrubbe omhoog reed met de rode Baron (Suzi) Moest ik er aan denken wat voor vervelend pad dit is om per fiets af te leggen. En net zoals de markt in Maastricht bleek na al die jaren dat Banholt niet zo veel veranderd is. Dit zijn Plaatsen waar de tijd stil lijkt te staan.

De grootouders aan mijn vaders zijde. Ik denk nog regelmatig aan hen. en ook aan de moeilijke verstandhouding die ik met hen had. Het was overduidelijk dat hun levensovertuiging beslist niet overeen kwam met mijn levensovertuiging. De mensen werden oud en op 30 September 2007 overlijd Oma zij had ver gevorderde reuma. Op 3 December 2007 kwam mijn eigen vader te overlijden. De Oma aan moederszijde was nog niet dement destijds en is die hele week in Uden gebleven. Maar Woensdag 5 December 2007 kwam mijn opa bezoek om afscheid te nemen van zijn zoon. Als de dag gisteren weet ik nog dat Oma (Moeders zijde) Hem begeleide naar de plek waar mijn vader lag opgebaard. Ik zag nog dat Opa iets tegen Oma zei, Maar hoorde niet wat precies. 2 weken later vertelde oma dat hij : "Gelukkig hoef ik dit niet aan zijn moeder te vertellen" gezegd heeft. Daarna was het klaar. Het hoefde voor hem niet meer. Hij leefde nog tot 22 Januari 2011 met een zwaar gebroken hart. Ondanks onze verschillende opvattingen in levensovertuiging gunde ik hem dit einde niet.

Vorig blog bericht.

Blog begin pagina

Volgend blog bericht.