Oma

In het weblog heeft het er wel eens eerder gestaan. Mijn Oma woont in het centrum van Maastricht in een Monumentaal pand aan de markt-spilstraat met een grote oude Wenteltrap in het midden. Die vroeger van de Kelder naar de 3^e verdieping ging en hoogte van ongeveer 20 meter overbrugd. 20 jaar geleden vloog oma door dat trappenhuis. Nu ook motoriek haar in de steek laat zit Oma alleen nog maar voor de televisie.

15 jaar geleden was mijn moeder bezig met een stoeltjes lift. Maar Oma die toen steeds minder goed de trap bevloog. En af en toe zelfs er van af viel wilde absoluut geen lift in haar huis. Maar afgelopen week tijdens mijn bezoek begon oma ineens te huilen. "Want zij is nu afhankelijk van anderen en kan niets meer zelf. En dat vind ze erg" Ik probeerde het gesprek een beetje een positieve richting in te duwen door te zeggen :"Dat dit niet zo erg is op haar leeftijd" Maar Oma begon er over dat ze vroeger over de trappen heen vloog en dat nu niet meer kan.

Mijn Oma heeft nooit er over willen nadenken dat er een tijd zou komen dat zij minder tot helemaal niet meer mobiel kan zijn. En dat geeft nu zelfs toe. 5 Minuten later is ze vergeten dat zij gehuild heeft. En dan beseft zij dat zij niets meer zelf kan en begint weer opnieuw te janken. Maar ze blijft het niet accepteren dat ouder worden met gebreken komt. Dat is soms moeilijk te accepteren.

Vorig blog bericht.

Blog begin pagina

Volgend blog bericht.