Oma

Toen ik in Maastricht aankwam cirkelde ik met mijn rode Suzuki rondom de straten van Hertsel centrum op zoek naar een parkeer plaats voor mijn bolide. Toen passeerde ik een terrasje waar mijn moeder iets aan het drinken was. Nadat ik mijn bolide ergens heb kunnen parkeren nog snel even op het terrasje aangeschoven. Daarna ben ik het "herstel zorg centrum" binnen gewandeld. Ik vond mijn Oma in de huiskamer in een rolstoel die op de rem stond voor de televisie waar de tour d' France op was. Zij schreeuwde continu "Hallo" Om aandacht van de verzorgers te trekken. Toen ze eenmaal door had dat ik er was. stopte zij met schreeuwen. En begon zij te janken dat zij al de hele dag alleen was. Wat niet waar was ik wist dat mijn moeder daar net weg was. Maar waarschijnlijk wist ze niet meer dat mijn moeder geweest was.

Oma was moeilijk te troosten en de steriele omgeving van herstelzorg werkt niet bepaald mee. Mijn zus vond het een deprimerende gebouw. Nou ze heeft gelijk. Gelukkig staat het op de nominatie om gesloopt te worden.

Oma moet nu naar een verzorgingstehuis. Mijn moeder, Ooms en Tantes hebben deze gang naar verzorging tehuis met heel veel inspanningen weten de voorkomen. Maar als Oma niet meer wilt lopen houdt het op. Het is triest dat alles zo nu moet verlopen. Ik hoop dat er een goed verzorgingstehuis wordt gevonden waar zij haar laatste dagen waardig kan slijten. Maar als zij in een hels instelling zoals de Watersteeg in Uden terecht komt daar kan ik beter even niet over nadenken.

Vorig blog bericht.

Blog begin pagina

Volgend blog bericht.