Een weekje vrij

Zelf had ik nog meer pech met kleding. De ritssluitingen van mijn broeken zijn duidelijk versleten en tijdens mijn verblijf in Maastricht brak er een tandje uit de ritssluiting van mijn broek. Dat gebeurt je natuurlijk midden in de stad wanneer je ergens naar een veels te klein toilet bent geweest. En er achter komt dat je gulp stuk is. En niet meer dicht kan. God zij dank had ik mijn onderbroeken al vervangen door nieuwe exemplaren. Met een beetje pech zie je hem nog hangen ook nog. Dus komende tijd gaat Daantje nieuwe kleding kopen. Ik heb een grote hekel aan kledingzaken. Maar het is een noodzakelijk kwaad.

Tijdens deze week heb ik mijn Oma bezocht. Mijn Oma is Dement. En Oma kon om de 5 minuten mijn kapotte gulp niet waarderen. Vooral maakte zij zich zorgen hoe mijn moeder dat zou vinden. En dat ik blij moest zijn dat mijn moeder niet in Maastricht was. Om te voorkomen dat ik dat de hele avond moest aanhoren ben ik snel weer vertrokken.

Een ander bezoek aan oma met een broek die wel dicht kon. bracht ook weinig nieuwigheden. Mijn tante had nog gevraagd of ik haar mee naar buiten kon nemen. Maar Oma had totaal geen zin. En had een 'chagrijnige dag'. Naast dat zij een chagrijnige dag had zat zij ook te klagen dat zij het warm heeft. Daantje stelde voor om ook achter het raam open te zetten zodat de wind door het huis kon blazen. Maar ik mocht het raam achter niet open zetten. Anders zouden de katten van de buren binnen komen.

Voor de afwisseling ben ik eens bij mijn Oma naar de 3e verdieping gegaan. Dat is verdieping waar vroeger de slaapkamer was van mijn moeder en Ooms en tantes. En later voor wat overnachtende kleinkinderen. de 3e verdieping is hoog. Het schilders atelier van mijn Opa had al eerder plaats gemaakt voor het kantoor voor de kaas winkel. Toen die aantal jaar geleden failliet ging staan die vertrekken nagenoeg leeg. De andere vertrekken zijn nog altijd zoals het vroeger was. Het logeerbed staat nog steeds op de 3e verdieping. Toen je vroeger daar door het raam naar buiten keek kon je in de kantoren van entre deux kijken. Door de weeks waren die druk bemand. Ik heb nooit geweten of die dames mij ooit hebben zien liggen. Zelfs als klein jongetje kwam 's morgens met de grootste moeite uit bed. En ook in de jaren 80 begon iedereen altijd rond de klok van 8-9 uur. Toen ik elke werkdag tijdens de schoolvakantie daar ontwaakte was het altijd een drukte van belang in die kantoren. Als klein Daantje heb ik nooit geërgerd aan het ontbreken van gordijnen aan het Raam. Nu de Entre Deux verbouwd is staan daar nu appartementen en deze appartementen staan ook nog eens dichterbij dan de kantoren van toen.

Vorig blog bericht.

Blog begin pagina

Volgend blog bericht.