Arnold van der Hoeven

3 December 2007

Met een muisklik op de foto hierboven download u het originele foto bestand (popup). (6,47 MB).

In Memoriam

Geschreven & samengesteld door Maria van der Hoeven

Maandag 3 december 2007.

Half negen ’s morgens.
De wereld stond plotseling even stil.
Arnold was dood.
57 jaar oud.
Onverwacht. Geen ziekbed.
Zo snel dat geen afscheid kon worden genomen.

Om met de woorden van Daan te spreken: “Maandag 3 december begon zo mooi. Een mooie rondrit per vrachtauto door het Groningse land. Een rit die eindigde in Winschoten met het nieuws dat Arnold er niet meer is. Tijdens de terugreis over de N367, N366, N391, N34, N348, A1, A50 bedenk je van alles wat we niet meer samen zullen doen. En wat ik alleen af moet maken. Een grote leegte blijft bij mij en vele anderen achter. Op 3 december had mijn website een grootte van 43 megabyte. 43 Megabyte aan teksten, plaatjes. Allemaal uit de eigen hand. En nu ben ik voor het eerst door mijn inspiratie heen. Weet niet wat ik schrijven zal.”

Arnold was een bouwer. Zolang ik mij kan herinneren was Arnold aan het bouwen. Als kinderen van 2 en 3 jaar begon het al. We kregen blokkendozen, Mobaco, een trein, Meccano, bouwpakketjes van huizen. Noem maar op. En Arnold bouwde. ’s Winters werd de woonkamer een berglandschap met trein, huizen, school, zelfs een kerk werd gebouwd. Een landschap waar wegen werden “vrijgehouden” voor moeder. Die moest zich tenslotte ook kunnen bewegen. En ’s avonds vertelden we elkaar verhalen. We hadden toen, lang geleden, ons eigen dagelijkse vervolgverhaal. ’s Zomers werd in de tuin “gebouwd”. Een speeltuin, rondreizend tentenkamp waarmee van jongs af aan vakanties werden nagespeeld. En later, toen Petra en Hans er waren, werd een boomhut gebouwd. Dat bouwen is altijd gebleven. In Maastricht, in Best, in Uden. En dat gold ook voor zijn werk: produktiestraten bouwen.

Om met de woorden van Hans te spreken: “Arnold was een denker en een doener. Veelzijdig en een perfectionist. Niet gauw tevreden. Als iets niet klopte werd afgebroken en opnieuw begonnen.” Of zoals Pa het wel eens zei: “Als Arnold iets zag, dan kon hij het maken.” En dat deed hij dan ook zijn hele leven. Niet alleen thuis en op zijn werk, maar ook in Maastricht bij zijn schoonmoeder. Een bouwer, maar ook een familie-mens. Zijn gezin was alles voor hem. Daar draaide zijn leven om. Dat bleek ook tijdens de mooie vakanties dichtbij en veraf. Dol op kinderen. Dat hebben niet alleen zijn eigen kinderen, maar ook zijn neefjes en nichtjes altijd ervaren. Al die ervaringen hebben geleid tot herinneringen.”

En de woorden van Isja geven dat haarfijn aan:
Lieve Pappa,

Allemaal fijne herinneringen. Verhaaltjes voor het slapen gaan. Leuke uitstapjes. Knuffelen op de bank voor de tv. En samen Harry Potter lezen. Het laatste deel ligt nog langs het bed op bladzijde 22. Allemaal fijne herinneringen. Ik had er alleen nog graag een paar meer bij gehad. Heel veel liefs, Isja.

Arnold hield op zijn manier van mensen. Hij wist wat er speelde. Ook op de werkvloer van de bedrijven waar hij gewerkt heeft. Hij liet dat niet altijd blijken. Kwam daardoor wel eens stuurs over. Maar binnenin die wat stekelige bolster zat een heel goed en gevoelig mens verborgen. Die zich niet liet kennen met woorden. Als hij een zaak met een woord kon afdoen, gebruikte hij er geen twee. Hij was een man die zich liet zien en kennen in zijn daden, in zijn doen en laten.

Petra verwoordde dat als volgt:
Lieve Arno,

Met jouw speciale humor, je analytische levensinstelling en je diepgevoelig wezen. Voor mij een lieve broer, een trooster toen ik klein was. Regelmatig in voor een lolletje. Een broer die op mij paste (soms tegen wil en dank) toen ik opgroeide. In Joegoslavie was het pa die zei: Nol dans eens wat vaker met Petra voordat die kerel, een spaanse zeeman, haar weer komt halen. En jij deed dat met plezier. Vroeger samen veel op stap en later altijd geïnteresseerd in wat er in ons gezin gebeurde. En ondanks jullie eigen verhaal blij met de geboorte van onze kin deren. De laatste jaren niet alleen een steun en toeverlaat van je eigen gezin, maar ook van pa en ma en van mijn gezin. Wat heb ik, ondanks de trieste aanleiding, genoten van onze hervonden saamhorigheid. En wat ben ik daar dankbaar voor. Ik houd van je en zal je verschrikkelijk missen.

We zullen Arnold allemaal missen. Maar dat zal vooral voor Anneke gelden. Als je al vanaf je 16de en 18de jaar een paar, een team vormt. Zoveel jaren lief en leed met elkaar gedeeld hebt. En daarom wil ik dit In Memoriam afsluiten met de woorden van Anneke.

"Voor al wat onder de hemel gebeurt is een vaste tijd.
Een tijd van zoeken en een tijd van verliezen.
Een tijd van rouwen en een tijd van dansen.
Een tijd van schreeuwen en een tijd van lachenEen tijd van sterven en een tijd van baren."

Arnold, samen stelden we dit op vrij naar Prediker 3 1-9 bij de geboorte van onze dochter Isja-Eva, die zo heerlijk, als toegift, ons leven versierde. Die we samen schromelijk verwenden en die desondanks toch opgroeide tot een prachtig mens.

Daan, onze oudste waar je zo ongelooflijk trots op was. Op zijn stoerheid. Op zijn wars zijn van conventies en op zijn ongelooflijke doorzettingsvermogen. Arnold, mijn vriend, mijn maatje, de liefde van mijn leven. Arnold, wij drieën moeten nu verder zonder jou. Ik weet alleen niet hoe.

Arnold, is op 8 December 2007 in het crematorium van Uden gecremeerd. Ik wil mijn grote dank uit spreken aan : Tony Smits-Janssen (Oma van moeders zijde), Jacqueline Smits (Tante), Maria van der Hoeven (Tante), Petra Deen-van der Hoeven (Tante), Frank Bogers (Vriend mijn zus) Voor hun uitzonderlijke steun en hulp in deze moeilijke tijd.